Չապրելով սեփական կյանքը

«Փորձեցե՛ք ձեր անձերը, արդյո՞ք հավատքի մեջ եք, քննեցե՛ք ձեր անձերը, չգիտե՞ք, որ Հիսուս Քրիստոս ձեր մեջ է, միայն թե անպիտան չլինեք» (Բ Կորն.13; 5):

Հոգևոր խելք է անհրաժեշտ սեփական անձը քննելու համար, քանզի, ինչպես տեսնում ենք առօրյայում, խելագարի վարք են դրսևորում միայն ուրիշների գործերը քննողները, որոնք միաժամանակ լվանում են ոմանց ոսկորները, ոմանց` ուղեղները:

Ճշմարտության լույսը ունեցողները դառնում են անպիտան` իրենց հոգևոր խելքը ուրիշների կյանքը քննելու վրա վատնելով, իրենց հոգու լույսը ուրիշների սխալների վրա սփռելով, անտեսելով սեփական սխալները և չապրելով սեփական կյանքը ըստ նշանակության: Սեփական անձը չքննող մարդը զբաղվում է դատապարտելի չարախոսությամբ ու բանսարկությամբ: Նախ` բամբասված մարդուն արդեն ոչ ոք շիտակ հայացքով չի նայում, նաև` շատ շատերի հոգևոր հայացքը ևս սեփական անձից շեղվում է այլ ուղղությամբ: Սեփական անձը քննելու փոխարեն, սեփական անձը մշակելու, կրթելու փոխարեն, սեփական աչքի գերանները հանելու փոխարեն ուրիշներին խորհուրդներ տալու ու հղկելու փորձերը, այսպիսով, բազմակի չարիքի դուռ են բացում: Եվ իրոք էլ` աշխարհում ավելի մեծ չարիք չկա, քան անպիտան քրիստոնյան: Եթե քրիստոնյան անպիտան է, ուրեմն պարզից էլ պարզ է, որ Քրիստոսից հեռացել է:

Մի բան է, երբ դու աղ չես, մեկ այլ բան է, երբ դու անհամացած ու անպիտան աղ ես, որը ոչ մի այլ բանի պիտանի չէ, այլ միայն դուրս թափվելու և ոտքի կոխան լինելու: Քրիստոնյա Հայաստանում բամբասանքը առանձնակի երկյուղածություն պահանջող սրբազան արարողակարգ է, պաշտամունք:

Մինչդեռ պիտանի քրիստոնյայի գործը բարեխոսությունն է: Բայց այսօր ո՞վ է առհասարակ մտածում քրիստոնյա լինելու-չլինելու մասին, ո՞վ է մտահոգվում Քրիստոսի հետ լինելու-չլինելու համար: Կարդում ենք Ավետարանը ու հասկանում, որ Եկեղեցու ու աշխարհի երբեմնի հստակ սահմանագծերը չեն զատորոշվում: Զգուշանում ես աշխարհի որոգայթներից և բռնվում ես Եկեղեցու թակարդում: Ինչպե՞ս է դա հնարավոր: Եկեղեցին ինքնին սուրբ է ու սրբարար, սակայն այդ սրբությունը բոլոր համեստորեն իրենց քրիստոնյա հորջողջողները չէ, որ կրում են և բացահայտում ու բաշխում մնացած հոգևորապես փնթիներին: Եկեղեցին միայն անուն չէ, և միայն անունո՛վ քրիստոնյաները չեն կարող նրան պատշաճ կերպով ներկայացնել: Եկեղեցին էություն ունեցող անուն է և գործերով հանդերձավորված հավատք դավանողների միություն: Մեծ եղեռնի ժամանակ եկեղեցիները դատարկ էին մարդկանցից, իսկ հիմա տեսնում ենք մարդաշատ, բայց տարօրինակորեն անքրիստոս եկեղեցիներ: Քանզի, եթե Քրիստոս հավատացյալների համայնքի` Եկեղեցու մեջ է, ապա Եկեղեցին զորավոր է մեղքի դեմ պայքարում և համբերատար ու օրհնաբանող` հալածանքների մեջ: Այնինչ, այսօր հստակ չէ անգամ, թե ինչ է մեղքը կամ հալածանքը:
Քննենք մե՛ր անձերը:

Երեցկին Լիլիթ Հովհաննիսյան
Գորիս

Մեկնաբանություններ